Filed under: Uruzgan september 2007
Zondag 9 september – Het is vrij rustig. We sluiten ons aan bij een patrouille richting Volendam. De voorpost ligt op een heuvel, zes kilometer van Camp Hadrian, en vlak bij Cutu. ‘Hier knalde hij d’r in’, zegt luitenant Alex. Hij wijst op een hesco (bak met zand of grind waarmee verdedigingswallen gebouwd kunnen worden), waarvan de huid gescheurd is. Zand en stenen zijn eruit gelopen. ‘Een metertje hoger en we hadden een uitdaging gehad.’ Achter de hesco’s stond een pantserwagen die erboven uitstak. Die kan wel een rpg verdragen, maar niemand zit te wachten op een voltreffer. Alex wijst op een vervallen gebouwtje halverwege de heuvel, op ongeveer honderd meter. ‘Daarvandaan schoten ze. Het is een oud moskeetje, dus we hebben het niet vernietigd.’ De beschieting met één rpg, een paar slecht gerichte mortiergranaten en wat kalasjnikovkogels richtte weinig uit, maar toont wel hoe dichtbij de Taliban inmiddels durven komen.
Het kamp is opgeslagen binnen de muren van wat een ‘multifunctionele qala’ had moeten worden. Een qala is een ommuurd Afghaans huis met een aantal vertrekken en een apart gebouw voor gasten. Het was de bedoeling dat Afghanen die iets wilden van Isaf hier ontvangen konden worden op de Afghaanse manier. Met groene thee en snoepjes. Maar het enige wat sinds december is voltooid, is de muur.
De mannen op Volendam zijn relaxed. Ze zijn wel wat gewend. Een deel van hen zit te dobbelen. Wie de gelegenheid heeft om te rusten, rust. Wie tijd heeft om te eten, eet. Je weet nooit wanneer de volgende aanval komt. En dan kun je maar beter fit zijn en wat in je maag hebben. Er wordt intensief wachtgelopen en het radioverkeer van de eigen troepen wordt constant beluisterd. Er klinken krakende militaire berichten over de strijd rond Alexander Hill in het zuiden. Daar gaat het flink tekeer. Herhaaldelijk wordt Volendam opgeroepen. De oproeper krijgt dan onmiddellijk antwoord en indien nodig ondersteuning. Afgelopen vrijdag kwamen militairen van Volendam die in de buurt patrouilleerden terecht in een vuurgevecht met Talibanstrijders waarbij werd geschoten op vijftig meter afstand. ‘Dat was erg dichtbij’, zegt Alex. ‘We hadden ze al zien lopen aan de overkant van de Helmand, bewapend.’ Hij mocht het vuur toen niet openen. ‘We zijn wel érg voorzichtig’, verzucht hij.
Het Nederlandse provinciaal reconstructieteam (prt) in Deh Rawod verricht het leeuwendeel van zijn opbouwwerk in de groene zone. De Taliban hebben er de mensen gewaarschuwd binnen te blijven. In het gehucht Dewanawargh zien we toch mensen aan het werk op de akkers. In de schaduw van wat sinaasappelbomen praat kapitein Willem van het prt met een leider van de plaatselijke militie. ‘Jullie verwachten dat wij het opnemen tegen de Taliban. Maar wij hebben alleen kalasjnikovs. Jullie hebben vliegtuigen en pantserwagens. Waarom zijn jullie ons zo laat te hulp geschoten?’
‘Wij hebben juist jullie hulp nodig’, zegt kapitein Willem, ‘en die van jullie politie en overheid. Wij hebben hier niet genoeg militairen.’
Geef een reactie so far
Plaats een reactie
web[oor]log 